I. Idea.

Architektura nowego budynku Centrum Nanotechnologii Politechniki Gdańskiej powstała jako odpowiedź na wynik przeprowadzonych analiz przedmiotu sprawy oraz kontekstu urbanistycznego i społecznego.



Nanotechnologia

Interpretacja nanotechnologii jako skomputeryzowanej nauki o nanostrukturach znalazła odzwierciedlenie w modułowych panelach okładzin ściennych zewnętrznych i wewnętrznych z „matematycznej” siatki stanowiących odniesienie do pikseli nanocząstek. Detal okładziny ściennej to alegoria struktury układów, z których składają się wszystkie otaczające Nas cząstki. Sześciokątny kształt perforacji siatki elewacyjnej przywodzi na myśl rozciągnięta na płaszczyźnie nanorurkę włókna węglowego.

Kontekst urbanistyczny

Kolor elewacyjnej siatki pozwala obiektowi wkomponować się w tkankę miasta przy jednoczesnym braku bezpośrednich i wstecznych cytatów. Panele pokrywające elewacje z daleka tworzą wrażenie jednolitej, ceglanej płaszczyzny, która jest charakterystyczna dla znajdujących się w pobliżu wartościowych obiektów Politechniki Gdańskiej, a zarazem daje potrzebny budynkowi o takiej funkcji powiew innowacyjności. Komputeryzacja i zmatematyzowanie podkreślona jest również przez użycie programu parametrycznego Grasshopper do ukształtowania ściany holu oraz sufitu audytorium jako falującej struktury.

Kontekst społeczny

Ściana z perforowanej blachy przy bliższym kontakcie odsłania zaaranżowane, liczne miejsca spotkań zachęcające do silnej integracji kampusu oraz szczegóły formalne co jest nawiązaniem do istoty tegoż wydziału - przechodzenia od dużych, "jednolitych" obiektów do mniejszych struktur. Szczególne znaczenie dla społeczności ma obniżony plac za budynkiem, który jest węzłem komunikacyjnym wspólnym dla wydziałów Politechniki Gdańskiej.

II. Rozwiązania przestrzenno-funkcjonalne

Obiekt jest łącznikiem między dwoma ważnymi społecznie strefami- ulicą Siedlicką oraz wyróżnionym przez obniżenie, dziedzińcem wewnętrznym. Przeszklony, otwarty hol odsłania widok na atrakcyjną starą zabudowę oraz przestrzeń placu- miejsca integracji społeczności akademickiej. Wnętrze poddane jest strefowaniu - od najbardziej publicznego holu i silnie wyróżnionego audytorium, przez sale ćwiczeń aż po pokoje nauczycieli, obsługi i zaplecze techniczne. Integracja przestrzenna z placem następuje przez maksymalne zbliżenie przestrzeni wspólnych - komunikacji, która biegnie wzdłuż przeszklenia z nim sąsiadującego oraz wprowadzenie poziomu dziedzińca zewnętrznego do wnętrza. Kolejnym zabiegiem prowadzącym do zespolenia nowego budynku z otoczeniem jest otwarcie widokowe części parteru od strony ulicy i stworzenie tam miejsca spotkań z możliwością zaaranżowania np. kawiarni. Koncepcji tworzenia otwartych, doświetlonych przestrzeni podporządkowana jest również komunikacja ze świetlikami wzbogacona otwartymi patiami, które doświetlają korytarze oraz są zielonymi „akwariami” we wnętrzu.

III. Rozwiązania inżynieryjne

Obiekt w technologii słupowej – płytowej z głównym trzonem betonowo-szklanym oraz narzuconym na to płaszczem z perforowanych paneli z oksydowanej miedzi na stalowym ruszcie. Oprócz funkcji estetycznych, płaszcz nanostrukturalny reguluje dopływ światła odpowiednio do zapotrzebowania pomieszczeń. Ściany w holu i komunikacji ogólnej wykonane są w betonu architektonicznego. Podłogi w częściach reprezentacyjnych to zaimpregnowane prefabrykaty betonowe o specjalnej kompozycji graficznej. W laboratoriach oraz magazynach i łazienkach wylane są żywice przemysłowe umożliwiające wykonanie pochyłych podłóg z drenażem. Przewody instalacji wewnętrznej prowadzone są w przygotowanych do tego szlachtach oraz w przestrzeni sufitów podwieszonych.