konstrukcje: Roman Nalewajko, Andrzej Koźmiński
instalacje wentylacji i klimatyzacji: Janusz Kozdrowicz, Marek Jasnowski,
instalacje sanitarne: Robert Zalewski, Sławomir Szyderski
instalacje elektryczne: Tadeusz Belowski, Piotr Król
instalacje teletechniczne: Teresa Wąsiewicz, Stanisława Bałuk, Teresa Wdowicka
drogi i zieleń: Mieczysław Śnieciński, Marek Hałasa
akustyka: Ewa Więckowska-Kosmala, Magdalena Czechowska

Logo
"Muzyczna" elewacja Gorzowskiego Centrum Edukacji Artystycznej zaprojektowana została w oparciu o czytelny pomysł materiałowy i fakturowy /światłocień elewacji/. Oba te elementy, harmonijnie przenikając się ze sobą, tworzą strukturę przestrzenną o bogatym rysunku. Celem projektantów jest stworzenie charakterystycznego i szlachetnego logo identyfikującego nowy obiekt w skali Gorzowa, Polski i Europy.


Muzyka
Elewacja w dolnej części składa się z licznych słupów muzycznej kolumnady, o łuskowatych przekrojach, pokrytych połyskującą w słońcu mozaiką ceramiczną. Łukowate niczym odręczny zapis nutowy łuski odzwierciedlają różnorodność i zmienność muzyki. Muzyczne odniesienie ma także samo rozmieszczenie słupów. Mają one różne wymiary, zagęszczenie i smukłość. Tak jak nuty wyrażają zmienną długość trwania dźwięków, pauz, taktów. W rezultacie z całości zapisu nutowego wyłania się symfonia, opera lub koncert fortepianowy, a z całości projektu architektury trójwymiarowa przestrzeń w postaci budynku.

Krajobraz
Dzięki zmiennej, półprzezroczystej strukturze elewacja frontowa pozwala uczestnikom spektakli, podczas przerw oraz w oczekiwaniu na koncert, kontemplować piękno gorzowskiego krajobrazu w pięknej oprawie. Przeszklona loggia na górnym poziomie i schody widokowe do niej prowadzące dają gościom możliwość podziwiania panoramy doliny Warty oraz widoków na Śródmieście i Grodzisko. Jednocześnie elewacja odgrywa niezmiernie ważną rolę w zewnętrznym odbiorze Sali, stając się pełnym ludzi, świetlistym ekranem, widocznym na zakończeniu promenady prowadzącej z ulicy Warszawskiej. Jej charakterystyczny i oryginalny kształt stanie się elementem wyróżniającym, nowym znakiem rozpoznawczym Gorzowa.

Ekspozycja
W związku z naturalnym zróżnicowaniem poszczególnych części obiektu na bardziej i mniej eksponowane zaprojektowano je na zasadzie kontrapunktu. Uwaga gości, już na samym początku, zogniskowana zostaje na głównym elemencie projektu jakim jest Sala Koncertowa. Pierwsze wrażenie, tak istotne dla postrzegania architektury, ma być na tyle silne i jednoznaczne, aby zapamiętany kadr przestrzeni niósł w sobie napięcie i emocje. Służy temu położenie nacisku na przeszklony fronton widoczny z ulicy Warszawskiej, potraktowany rzeźbiarsko, o jednoznacznej formie i żyjącej strukturze wewnętrznej. W opozycji do niego, pozostałe, uspokojone, kamienne elewacje stają się eleganckim tłem nie rozpraszającym uwagi widzów, fasada frontowa natomiast jest sceną, na której rozgrywa się spektakl sztuki.


Reprezentacyjność
Elewacja frontowa budowana jest na zasadzie harmonii, tak istotnej w muzyce poważnej i organowej, a muzyczne motywy w niej występujące artykułowane są współczesnymi środkami architektonicznego wyrazu. W związku z jej południową ekspozycją, trójwymiarowa gra światła i cienia oraz intensywnej barwy w drugim planie we wnętrzu foyer, będzie silnie oddziaływać na osoby odwiedzające obiekt, zapadając im głęboko w pamięci. Rozwiązanie to w pełni spełnia swoje zadanie w kontekście reprezentacyjności, lekkości i posiadania silnego wyróżnika /?coś?/ wśród innych obiektów tego typu na świecie.

Klasyczność
Symetryczna elewacja została zaprojektowana w sposób klasyczny, silnie światłocieniowy, z zastosowaniem motywu kolumnady. Kolumnada podtrzymuje gzyms podcienia i wytwarza kameralną przestrzeń pomiędzy Placem Sztuk, a wnętrzem budynku. Jej struktura ma ściśle muzyczny charakter, co przejawia się w rozedrganych niczym muzyczny temat rytmach.

Ulotność
Falujące, unoszące się w górę dwukrzywiznowe dachy Sali Koncertowej oraz Sali Kameralnej pokryte są patynowaną blachą cynkowo- tytanową, materiałem szlachetnym i niezwykle trwałym, zapewniającym niezmienny wygląd i długowieczność. Ich jasna barwa dobrze komponuje się z piaskowcem zastosowanym na elewacjach o ciepłej barwie i klasycznym rysunku.

Lekkość
Miękkie formy elewacji, w tym zaokrąglone narożniki, światłocieniowy podcień oraz duża transparentność jej części frontowej nadają bryle delikatności i lekkości. W powiązaniu z wielkim przeszkleniem, ażurowością i mocną barwą frontowej fasady całość tworzy harmonijny i atrakcyjny układ. Muzyczna ulotność współgra z widocznym z zewnątrz ruchem ludzi w foyer górnym, foyer dolnym oraz na antresoli i w loggi widokowej. Sprawia to, że podczas koncertów i konferencji elewacja, ukazując wewnętrzną strukturę obiektu, staje się żywa, a podczas wieczornych premier i nocnych przedstawień uzyskuje dodatkowo nowy, świetlisty wymiar dzięki grze światła przenikającego przez jej strukturę.

Symbolika
Zastosowana forma kolumnady oraz wertykalne podziały elewacji są ściśle związane z budynkami o funkcji publicznej, symbolizują powagę i dostojność. Poprzez ich świadome, współczesne przetworzenie uzyskano nowy, efektowny wyraz. Kompozycja i proporcje użytych materiałów elewacyjnych- szlachetny kamień o ciepłej barwie, błyszcząca okładzina ceramiczna żelbetowych słupów, srebrzysta blacha oraz przezierne szkło tworzą niepowtarzalny nastrój budynku. W kontakcie z wiosenną zielenią, letnim słońcem, jesienną szarugą lub zimową bielą łagodnych wzgórz, w tym wzgórza Grodziska, swoim kolorytem obiekt będzie wyraźnie kontrastował z otoczeniem, wybijając się na pierwszy plan i niczym diament ukazując swoją wartość oraz czystość muzyki, której jest świątynią.

Krajobraz
Szkołę zaprojektowano w formie ściśle związanej z malowniczym, pagórkowatym krajobrazem. Dzięki jej usytuowaniu na skraju zbocza Doliny Muzycznej i ukształtowaniu bryły w formie harmonijnie wkomponowanej w otoczenie, z wykorzystaniem spadku terenu, udało się zmniejszyć skalę obiektu tak, by nie konkurował gabarytami z budynkiem Sali Koncertowej. Dzięki dziedzińcowej formie budynku oraz ażurowej strukturze elewacji uczniowie mają stały kontakt z zielonym otoczeniem, a forma szkoły jest spokojna i wyważona.

Lekkość
Miękkie formy elewacji, w tym zaokrąglone narożniki, światłocieniowy podcień oraz duża transparentność jej części frontowej nadają bryle delikatności i lekkości. W powiązaniu z przeszkleniem czytelni biblioteki, ażurowością i mocną barwą frontowej fasady całość tworzy harmonijny i atrakcyjny układ. Muzyczna ulotność współgra z widocznym z zewnątrz ruchem ludzi, obrazami i rzeźbami w przestrzeni galerii wystawowej na parterze. Sprawia to, że elewacja szkoły, ukazując swoją wewnętrzną strukturę, staje się żywa, a podczas koncertów i konferencji uzyskuje dodatkowo nowy wymiar zewnętrznej ekspozycji plastycznej.

Układ funkcjonalny
Szkoła posiada swą wewnętrzną, przejrzystą strukturę przestrzenną. Funkcje ogólne, plastyczne i muzyczne zblokowane są w zespoły mogące funkcjonować niezależnie od siebie. Elementem je łączącym jest wewnętrzna komunikacja oraz obszerny dziedziniec szkolny. Skrzydło klas ogólnych znajduje się w części budynku przylegającej do terenu istniejącej szkoły, a wejście do niego prowadzi bezpośrednio z głównego holu. Skrzydło klas plastycznych zlokalizowano w całości w poziomie parteru, po przeciwnej stronie holu. Przestronny i jasny korytarz obsługujący klasy plastyczne spełnia jednocześnie funkcję galerii wystawowej. Dzięki temu, że swoją przeszkloną częścią przylega do Placu Sztuk, goście przybywający na koncerty lub na konferencje będą mogli obcować ze sztuką eksponowaną w tej przestrzeni. Skrzydło klas muzycznych mieści się na poziomie +1 i +2, w strefie wycofanej w głąb doliny. Rozwiązanie to zapewnia uczniom ciszę i spokój, odsuwając klasy ćwiczeń muzycznych do tyłu. Z poziomu +1 do budynku prowadzi wejście muzyczne, skomunikowane z dolnym holem poprzez galerię wystawową. Takie rozwiązanie daje możliwość niezależnego funkcjonowania poszczególnych szkół.

Dziedziniec
Zasadniczym elementem integrującym społeczność uczniowską jest przestrzenny układ budynku, a w szczególności jego wewnętrzny, zielony dziedziniec. Tu, na amfiteatralnie ukształtowanym terenie, mogą być organizowane imprezy okolicznościowe, przedstawienia, koncerty. Jest to jednocześnie miejsce spotkań, nauki i odpoczynku oraz wymiany myśli i poglądów. Wokół dziedzińca zlokalizowane są poszczególne funkcje szkolne, w tym hol wejściowy z szatniami i bufetem oraz sala wielofunkcyjna z funkcją galerii. Południowa, zewnętrzna ściana sali może stać się sceną dla szkolnych inscenizacji plenerowych.

Plac Sztuk
Szkoła zlokalizowana jest przy Placu Sztuk, stanowiąc oprawę jego południowej części. Jej pierzeja jest elementem, który odgrywa zasadniczą rolę w kształtowaniu wyrazu architektonicznego miejsca. Zamierzeniem projektantów jest stworzenie miejskiej przestrzeni publicznej o ściśle zdefiniowanym i niepowtarzalnym charakterze związanym z artystycznymi funkcjami GCEA. Z tego powodu szkołę zaprojektowano w sposób spójny z budynkiem Sali Koncertowej. Dolną część jej elewacji tworzy podcień, który współgra z kolumnadą filharmonii i dopełnia kompozycji urbanistycznej całego założenia. Jednocześnie umieszczenie budynku w części terenu o małej ekspozycji czyni z niej element, który nie konkuruje z budynkiem Sali Koncertowej.

Symbolika
Rzeźbiarska i niepowtarzalna forma zespołu szkół ma za zadanie oddać ich artystyczny charakter i wspólnie z budynkiem Sali Koncertowej wytworzyć kameralną przestrzeń publiczną wkomponowaną w zielony, pagórkowaty krajobraz Dolinek. Zespół ten, aby mógł tworzyć całość urbanistyczną, przestrzenną i funkcjonalną, zaprojektowany został w spójny sposób poprzez wprowadzenie podobnych motywów elewacyjnych. Zastosowana forma kolumnady w parterze oraz wertykalne podziały elewacji symbolizują powagę i dostojność, natomiast zróżnicowanie bryły, w tym wydzielenie i zagospodarowanie wewnętrznego dziedzińca integrującego uczniów, nadaje budynkowi szkolnego i kameralnego charakteru. Kompozycja i proporcje użytych materiałów elewacyjnych- szlachetny tynk o ciepłej barwie, błyszcząca okładzina ceramiczna żelbetowych słupów, oraz przezierne szkło tworzą niepowtarzalny nastrój budynku. Poprzez ich świadome, współczesne przetworzenie uzyskano nowy, efektowny wyraz.